عشق ترین برسام دنیا

بالاخره به این انتظار پایان دادی عروسکم و  دقیقا تو روزی که یک سال و نیمه شدی (14 دی ماه 93) با اون قدمای کوچولو و استوارت یه بار دیگه منو از خوشحالی به آسمونا بردی .فدای اون پاهای کوچیکت بشم من عزیز دلم ...دیر راه افتادی اما کاملا به راه رفتنت مسلطی و کمتر پیش میاد که بیوفتی زمین ...خودتم خیلی ذوق میکنی وقتی راه میری ..راه میری و قهقهه میزنی ... خداوندا باز هم ممنون تو هستم که این لذت و نصیب من کردی و باز هم برای هزارمین بار شکر گزارت هستم که برسام و به زندگی ما هدیه دادی ...   مرسی از این زندگی خوبی که به من دادی خدا جوونم ...

بعد از تولد یک سالگیت ما هر روز منتظر بلند شدن و راه رفتن تو هستیم .اما تو خیلی محتاطی و حالا حالاااااااها قصد بلند شدن و راه رفتن نداری...البته از در و دیوار میگیری و بلند میشی و نم نمک راه میری یا  دست من و بابایی رو میگیری و بلند میشی و قدمای خوشگل و کوچووتو نم نمک بر میداری اما تنهایی به هیچ عنوان حتی واینمیستی چه برسه به قدم برداشتن ... من و بابایی همچنان در حسرت تنهایی راه رفتن تو هستیم و الان که دارم این مطلب و برات مینویسم به یک سال و نیمگیت چیزی نمونده. امیدوارم به زودی زود ما رو از از این انتظار در بیاری و به تنهایی قدم کوچولوت رو برداری عزیزترینم             &nb...